Ένας μονόλογος από και προς την καρδιά, που παρομοιάζει τη θνησιγένεια του θεάτρου με τη θνησιγένεια του έρωτα και επεκτείνεται στη διαρκή ανάγκη του ανθρώπου ν’ ανήκει κάπου. Μια περιεκτική αναδρομή, απολύτως μεταφορική σε χρόνο και τόπο, για την ύστατη ελπίδα του ανεκπλήρωτου που επιστρέφει με συμβολικές αποχρώσεις για να εκτονώσει ο, τι θεωρούσαμε απωθημένο.
