Μία ποιητική σύνθεση που αποπειράται να στεγάσει τρία πένθη.
Το τρέμουλό μου άκου, πιάσε, πες το·
μύρισε τη νωθρή μου γλώσσα. Δες το
τραχύ φιλόδοξό μου πεπρωμένο:
κάποτ’ ενσάρκωνα τον ερωμένο
και τώρα πολεμάω τη σαγήνη,
υπογραμμίζοντας πως έχω γίνει
τροφή για το ιερό σου λάγνο μένος.
Της αγκαλιάς φωνής σου πρώην σωσμένος,
τους κούφιους χτύπους είχα καταργήσει.
Η αλήθεια διάτρητη, μελό, θ’ αργήσει.
Οπότε τώρα ζήσε την αρχή σου
και καταράσου με με την ευχή σου
με το που διακριθεί η αμφιλύκη
απ’ τα βουνά να κατεβούνε λύκοι
και να με γδάρουνε, σάπιον εργένη·
να ξεγραφτώ από τάξεις κι από γένη.
Άφησε τώρα μια σου τούφα κι ένα
λευκό λουλούδι στον νεκρό: σ’ εμένα.
