«…τη µίσησα εκείνη τη µέρα.

Ήθελα να τη βρίσω και να της πω ότι είναι άδικο αυτό που κάνει.

Οι µανάδες ταΐζουν κυριολεκτικά και µεταφορικά τα παιδιά τους.

Το τάισµα της µάνας είναι δύναµη και ώθηση στο παιδί να συνεχίσει δυνατό και σίγουρο».

Ένας σύντοµος γάµος που λαµβάνει τέλος µε βίαιο τρόπο. Ένα παιδί το οποίο αντιµετωπίζεται ως ανάµνηση από ένα τραυµατικό παρελθόν και εγκαταλείπεται στην οικογένεια του πατέρα του. Μια οικογένεια κακοποιητική και ένας πατέρας βάναυσος, αληθινό ανθρωπόµορφο κτήνος. Μια µητέρα που επιστρέφει για να σώσει την κόρη της, στην ψυχή της οποίας οι πληγές από τις εµπειρίες της µοιάζουν αγιάτρευτες. Πληγές που καταδιώκουν το παιδί αυτό και στην ενήλική του ζωή και το ωθούν να αναζητήσει ψυχολογική υποστήριξη.

Λίγο πριν κλείσει τα σαράντα, η Μαριάννα, χτυπηµένη από την κατάθλιψη, φτάνει στο ιατρείο του ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή Νικολάου, κάθεται στην αναπαυτική του καρέκλα και θυµάται όλα όσα την τσάκισαν. Συνεδρία τη συνεδρία, χρόνο µε τοv χρόνο, καταφέρνει να εξοµολογηθεί τα πάντα και να γιατρευτεί, τόσο από το νοσηρό παρελθόν της, όσο και από τη δύσκολη καθηµερινότητά της.

Ένα µυθιστόρηµα σε δύο χρόνους, µε ωµό ρεαλισµό που  φέρνει στο προσκήνιο τον υπέρτατο αγώνα ενός βασανισµένου ανθρώπου να βγει από το σκοτάδι στο φως, έχοντας πολύτιµο αρωγό την ψυχοθεραπεία.