Στην παρούσα μονογραφία αναλύεται το ζήτημα του εύρους του παρανόμου κατά την 914 ΑΚ (ιδίως μέσω αναγνώρισης υποχρεώσεων επιμέλειας). Η ερμηνεία της έννοιας του παρανόμου, ως προϋπόθεσης της αδικοπρακτικής ευθύνης, αποτελεί ένα από τα πλέον καίρια προβλήματα του δικαίου της εξωσυμβατικής ευθύνης. Το παρόν συνιστά μια διεξοδική μελέτη του προβλήματος κατά το ελληνικό δίκαιο, με παράλληλη δικαιοσυγκριτική εξέταση του αγγλοσαξονικού και του γερμανικού δικαίου, αλλά και με ιστορική αναδρομή στις ρίζες του θεσμού.

Ιδίως το τέταρτο κεφάλαιο αφιερώνεται στο ελληνικό δίκαιο. Όπως επισημαίνεται, ο Έλληνας νομοθέτης επέλεξε την πρόβλεψη, στο άρθρο 914 ΑΚ, γενικής ρήτρας, παρέχοντας έτσι μεγαλύτερη προστασία στον ζημιωθέντα. Η μελέτη και στο κεφάλαιο αυτό, όπως και στο σύνολό της, παρουσιάζει πληρότητα και εμβάθυνση, χαρακτηρίζεται δε συγχρόνως από κριτικό πνεύμα, προσφέροντας χρήσιμες για τον αναγνώστη παρατηρήσεις.

Η μελέτη εξετάζει το κρίσιμο ζήτημα της διεύρυνσης του παρανόμου, περιέχοντας αναπτύξεις στην πλούσια και εξαιρετικά διαφωτιστική για τον αναγνώστη νομολογία, την οποία αντιμετωπίζει κριτικά. Η σχετική νομολογία διακρίνεται και σε διάφορες κατηγορίες, για τη διευκόλυνση και διαφώτιση του αναγνώστη.

Με το παραπάνω περιεχόμενο, στο παρόν έργο το ζήτημα των υποχρεώσεων επιμέλειας εξετάζεται σε βάθος. Η συγγραφέας αντιμετωπίζει πολλές, έντονα αμφισβητούμενες πτυχές του και λαμβάνει υπ’ όψιν, με κριτικό πνεύμα, την πλούσια ελληνική και ακόμη πλουσιότερη αγγλική και γερμανική σχετική βιβλιογραφία, συνιστώντας σημαντική τη συμβολή του έργου και στην επίλυση πρακτικών ζητημάτων μέσα από πειστικές και πλήρως εμπεριστατωμένες θέσεις.