Το κείμενο “Ἡ Γυναίκα τῆς Ζάκυθος” που κρατά στα χέρια του ο αναγνώστης της παρούσης έκδοσης, είναι ένα έργο που δεν ολοκληρώθηκε από τον Δ. Σολωμό. Ωστόσο, οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις ενός λογοτεχνικού κειμένου, μας οδηγούν πολλές φορές σε μια ριζικά καινούργια κα­τανόησή του, έτσι που το κείμενο να προβάλλει αναγεν­νημένο στις νέες ρητές και υπόρρητες συνηχήσεις του, προς μεγάλη τέρψη του αναγν στη. Ηαίσθηση αυτή αποκτά ιδιαίτερη συχνότητα και ένταση στην περίπτωση των σολωμικών κειμένων. “Ἡ Γυναίκα τῆς Ζάκυθος” είναι ένα υπερχρονι­κό κείμενο με την ποιότητα του κλασικού, την ποιη­τική τέχνη του υψηλού, τη διαλεκτική σύνθεση ατο­μικού —οικουμενικού και ελληνικού— ευρωπαϊκού, καθώς και το προμελετημένο περιθώριο ερμηνευτικής ελευθερίας που προσβλέπει στην αέναη ανανέωση της συ­νάντησης του αναγνώστη με το κείμενο.