Τα τελευταία χρόνια η δημόσια συζήτηση για τις διάφορες εκφάνσεις πολιτιστικής κληρονομιάς έχει αναθερμανθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Το πλαίσιο της συζήτησης ορίζεται από τάσεις που φαινομενικά τουλάχιστον μπορεί να θεωρηθούν αντιφατικές, όπως για παράδειγμα η ανάδειξη διαφόρων εκδοχών «τοπικότητας» και «αυθεντικότητας» σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο γίνεται αντιληπτός ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης. Παράλληλα, οι πολιτιστικές κληρονομιές μπορεί να αναδεικνύουν όψεις του παρελθόντος, συγκροτούνται όμως και αποκτούν νόημα στο παρόν ως αποτέλεσμα της δράσης πολλών παραγόντων. Με την έννοια αυτή, αποτελούν εξ ορισμού μια μορφή νέας πολιτισμικής παραγωγής που αρθρώνεται, μεταξύ άλλων, στις διάφορες πολιτικές ταυτότητας, στον τουρισμό, στις πολιτικές για την ανάπτυξη, στις δράσεις διαφύλαξης και ανάδειξης της λεγόμενης άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς κ.ά.
Προκειμένου να δηλωθούν οι συχνά ανταγωνιστικές εννοιολογήσεις του όρου αλλά και οι ποικίλες πολιτικές που συνδέονται με αυτές, προκρίθηκε από τους/τις συγγραφείς ο τίτλος Πολιτιστικές Κληρονομιές: Νέες Αναγνώσεις-Κριτικές Προσεγγίσεις.
