Ἐπειδή τοίνυν ἡ θρησκεία ἐστί μοχλός δυνάμενος σαλεῦσαι πᾶσαν κοινωνίαν καί τρέψαι αὐτήν εἴτε πρός τ’ ἀγαθόν εἴτε πρός τό κακόν, δύο τινά πορίσματα συνάγομεν ὡς πρός τό πῶς δεῖ πᾶσαν κυβέρνησιν πολιτεύεσθαι πρός τούς λειτουργούς τῶν ἐν τῷ Κράτει θρησκειῶν… Ὅτι ὀφείλει ἐπιτηρεῖν αὐτούς ἵνα μή τῶν ἔργων τῆς λειτουργίας αὐτῶν ἐκκλίναντες, πρός ἔκθεσμα τραπῶσιν ἐμποδών γινόμενοι τῷ σκοπῷ τῆς πολιτείας… Ἄλλως δέ, ἄβουλος μέν ἠλέγχετο ἄν ἀφιεῖσα τοῖς ἱερεῦσιν αὐξῆσαι τό ἑαυτῶν κράτος, μειῶσαι μέ τό αὐτῆς...
Ν. Ι. Σαρίπολος, Πραγματεία του Συνταγματικού Δικαίου, τόμ. Γ΄, Αθήνησι ²1874, § 689.
