Οι προκλασικοί οικονομολόγοι και συγκεκριμένα οι επονομασθέντες εμποροκράτες, ως αντικείμενο της ανάλυσής τους είχαν το εμπορικό ισοζύγιο και τη δημιουργούμενη εξ αυτού άνοδο των κρατικών εσόδων.

Οι μετέπειτα είτε δεν έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον είτε αυτό υπήρξε εξαιρετικά μικρό.

Οι Φυσιοκράτες επικεντρώθηκαν στην κυκλοφορία του καθαρού προϊόντος, οι κλασικοί, όπως ο Σμιθ ή ο Ρικάρντο, στην παραγωγή ή στη διανομή του προϊόντος, ο Μαρξ στην ιδιοποίηση του πλεονάσματος, οι Οριακοί στον σχηματισμό των τιμών και ο Κέϋνς στη διατήρηση υψηλού επιπέδου απασχόλησης (για την αντιμετώπιση της ύφεσης).

Μεταπολεμικά το πρόβλημα της ανασύνταξης της κατεστραμμένης Δύσης απετέλεσε, ανάμεσα στα άλλα, κίνητρο για τη διερεύνηση της σχέσης μεταξύ της δημοσιονομικής πολιτικής και του εμπορικού ισοζυγίου. Σημαντικό ρόλο διεδραμάτισε η εξέταση των συνολικών μεγεθών της οικονομίας.

Η παρούσα μονογραφία επεδίωξε να ανιχνεύσει στη μεγαλύτερη δυνατή περίοδο (1948-2020) τη βαθύτερη φύση των επονομαζόμενων διδύμων ελλειμμάτων (κρατικού προϋπολογισμού και εμπορικού ισοζυγίου), καθώς και του «ανοίγματος» μεταξύ των επενδύσεων και των αποταμιεύσεων (τρίδυμα ελλείμματα).

Αρχικώς, σε αδρές γραμμές ιχνηλάτησε τις οικονομικές και τις πολιτικές εξελίξεις στο αναφερόμενο διάστημα, που μορφοποίησαν την ασκηθείσα οικονομική πολιτική (δημοσιονομική, εισοδηματική, νομισματική, συναλλαγματική).

Ακολούθως, συγκέντρωσε και ομογενοποίησε πληθώρα στατιστικών δεδομένων, ιδιαιτέρως του διαστήματος 1946-1961, στο οποίο δεν απαντώνται επίσημες στατιστικές πηγές. Εν συνεχεία χρησιμοποίησε τις κλασικές οικονομετρικές μεθόδους, οι οποίες απεδείχθησαν σχετικώς ανεπαρκείς.

Αυτό, διότι άλλοτε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου ωθούσε σε έλλειμμα τον κρατικό προϋπολογισμό και άλλοτε συνέβαινε το αντίθετο.

Η καινοτομία του πονήματος συνίσταται στη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε (κατάργηση της μονοδιάστατης υπόθεσης εξηρτημένης και ανεξάρτητης μεταβλητής), με συνέπεια την αποτελεσματικότερη κατανόηση του θέματος σε ολόκληρη τη σειρά των ετών.