Κάθε άνθρωπος στην ζωή του, λιγότερο ή περισσότερο, χρησιμοποιεί κάποιες ιδεολογικές βεβαιότητες προκειμένου να ασφαλιστεί, κυρίως ψυχολογικά. Ο νεωτερικός πολιτισμός της Δύσης ευνοεί την καλλιέργεια αυτών των βεβαιοτήτων, καθότι η υπερανάπτυξη του ατομικισμού μορφοποιεί μια εικόνα για τα άτομα, σύμφωνα με την οποία αυτά είναι παντοδύναμα – μικροί θεοί που παίρνουν την τύχη στα χέρια τους και καθορίζουν την ζωή τους μέχρι την κάθε της λεπτομέρεια.
Στην πολιτική θεωρία ωστόσο, τέτοιου είδους ιδεολογικές βεβαιότητες είναι επικίνδυνες και πλανερές, είναι παγίδες που δύνανται να καταποντίσουν το υποκείμενο, παρότι βρίσκονται σε συνεχή χρήση και αρθρώνονται στον δημόσιο λόγο.
Ενάντια στις βεβαιότητες, η πολιτική αποκαλύπτεται σαν ένα αίνιγμα μέσα από τους δαιδάλους της πολιτικής φιλοσοφίας, και χωρίς να υποκύπτει στον σχετικισμό, ανοίγεται σαν ένα πεδίο προς ανακάλυψη, ενώ ταυτόχρονα παρέχει χρήσιμες λύσεις αλλά από την άλλη ενέχει και όρια, τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας και γνώσης, εκείνα της ανθρώπινης περατότητας.
Έτσι λοιπόν, μέσα στα κείμενα που ακολουθούν ανευρίσκεται το νόημα της πολιτικής ως αινίγματος που ζητά, όχι μία και ενιαία, αλλά πολύπλοκες απαντήσεις, ως αινίγματος που προβληματίζει και διανοίγει ερωτήματα και που τελικά συμβάλλει στην χαρά του διαλόγου.