Σ᾽ αυτήν την πρώτη εμφάνισή της στη λογοτεχνία, η Πατρώνου συμπαραθέτει δύο εσωτερικούς μονολόγους σαν να ήταν οι δύο εναλλασσόμενες όψεις της ίδιας βαθύτερης παραδοχής για τον κόσμο: τον «Μονόλογο ενός άνδρα (πριν τον επινοημένο θάνατό του)» και τον «Μονόλογο μιας γυναίκας (πριν τον φόνο του άνδρα της)». Oι δύο μονόλογοι, σαν να έλκονται προς το ίδιο βαρυτικό κέντρο, κινούνται πάνω από το «αφώτιστο σημείο του κόσμου», όχι για να το φωτίσουν αλλά για να αποδεχτούν τη σιωπή του. Ισορροπώντας αβίαστα ανάμεσα στον δωρικό λυρισμό και την απαραμύθητη ακριβολογία, η Πατρώνου σχεδιάζει ένα ψυχικό τοπίο παράξενο όσο και οικείο, ιδιαίτερο όσο και του καθενός.
