Θα προσπαθήσω μέσα από γεγονότα, συναισθήματα, ελπίδες και όνειρα του
παρελθόντος να σταχυολογήσω το μέγεθος και τις στιγμές του αγωνιστικού
μεγαλείου που ζήσαμε μια χούφτα άνθρωποι, ανένταχτοι σε «προοπτικές… της
επόμενης ημέρας». Ο αγώνας που έδωσε αυτή η ομάδα των ανυποχώρητων
εργαζομένων, μέσα σε πραγματικά σκληρές συνθήκες, είναι ιστορικός. Πέρασε
στην ιστορία και καταγράφηκε σε αυτήν με χρυσές σελίδες, αλλά κυρίως με μα-
τωμένα γράμματα. Με σεβασμό πάντα, σε εκείνους που χάθηκαν, στους συνα-
δέλφους και τους αλληλέγγυους που δεν ξανάδαμε… Κλάψαμε για αυτούς τότε,
πολύ… Μα δεν ξεχάστηκαν.
Ο αγώνας αυτός είχε κύριο συστατικό του την αυταπάρνηση. Δεν φοβηθήκαμε
τις συνέπειες εκείνων των στιγμών, μήτε φοβηθήκαμε το αύριο… αυτό δηλαδή
που ζούμε σήμερα και ταυτίζεται απόλυτα με το θέατρο του παραλόγου. Η ΕΡΤ
επτά μόλις χρόνια μετά την ολοκλήρωση του νικηφόρου αγώνα των εργαζο-
μένων, βρίσκεται στο χειρότερο επίπεδο της ιστορίας της. Αυτό το δεδομένο,
απλώνει το δέλεαρ της αναζήτησης για όλα εκείνα που πήγαν στραβά. Νοσηρά
στοιχεία και πρόσωπα… μετέτρεψαν σε νεκροταφείο της ακέραιας έκφρασης,
τη συγκλονιστική αυτή νίκη της εργατικής τάξης απέναντι στο αδηφάγο στόμα
της εργοδοσίας, της ίδιας της κυβέρνησης δηλαδή… Η εργοδοσία της ΕΡΤ, δυ-
στυχώς, είναι η κυβέρνηση, άσχετα από χρώματα και πρόσωπα…
Μέσα από το βιβλίο τούτο, που χρόνια δουλεύω, θα προσπαθήσω, να θυμηθώ
γεγονότα και στιγμές που άλλαξαν τις ζωές μας, τις ζωές όλων όσοι βρισκό-
μασταν αγνά και ρομαντικά στην πρώτη γραμμή της μάχης… Η ιστορία επι-
τάσσει από μόνη της τον διαχωρισμό των αγωνιστών και των «αγωνιστών»…
Εγώ μπορώ να σας γράψω μόνο για εκείνη την ομάδα των εργαζομένων που
πάλεψε με νύχια και με δόντια, με αξιοπρέπεια, πίστη, δύναμη ψυχής και χωρίς
εισαγωγικά…