Το κείμενο αυτό γράφτηκε με τη φιλόδοξη σκέψη ότι ίσως μπορεί να προσφέρει κάποια αισιοδοξία και μερικές χρήσιμες πληροφορίες στους συνομηλίκους μου. Καθώς «κλείνω» σε λίγο τα 87 μου, στέκομαι και εγώ αμήχανος μαζί με τους συμμαθητές μου και τους συμφοιτητές μου (όσους έχουν απομείνει, τέλος πάντων) μπροστά στις αλλαγές που γίνονται κάθε μέρα κάτω από τα μάτια μου, μπροστά από τον κακόβουλο καθρέφτη μου, μπροστά από κάποια βιβλία των παιδιών μου, που νομίζεις ότι έρχονται από τα βάθη των αιώνων και συγχρόνως σου φαίνονται χθεσινά. Και βέβαια μπροστά στα εγγόνια μου, που είναι σταθερά προσηλωμένα στην οθόνη του κινητού τους. Στέκομαι και σκέπτομαι και αυτούς που έφυγαν… Θα ήθελα να γράψω κάτι για τη μεγάλη ηλικία. Ξέρω τι είναι. Θα ήταν παράξενο αν δεν ήξερα, αφού ζω μέσα σε αυτήν… Καθώς έψαχνα τις βιβλιογραφικές πηγές μου, γρήγορα κατάλαβα ότι αυτήν την αισιοδοξία που ήθελα να προσφέρω στους συνομηλίκους μου μάλλον τη χρειαζόμουν εγώ... Εν πάση περιπτώσει, αυτή ήταν η πρόθεσή μου, ο λόγος που κάθισα να γράψω αυτό το κείμενο.