Θα περίμενε ίσως κανείς να ακούσει να τονίζονται εμφαντικά οι όροι επικοινωνία, δεξιότητες ενεργητικής ακρόασης, ευελιξία, συναισθηματική νοημοσύνη, συναντίληψη, οργανωτικότητα, κίνητρα, δημιουργικότητα, αυτογνωσία, οριοθέτηση, εμπιστευτικότητα, υπομονή, άνευ όρων αποδοχή, παρατηρητικότητα, γνώση των κανόνων, υψηλές ηθικές αξίες, ισορροπημένη προσωπικότητα, ανεκτικότητα κ.λπ. σε μια συζήτηση για τα χαρακτηριστικά του καλού συμβούλου. Και πραγματικά αυτές οι έννοιες αναδείχθηκαν ως οι πιο καίριες στη διεθνή βιβλιογραφία, αλλά και στην καθημερινή συμβουλευτική πρακτική.
Λιγότερο συχνά αλλά εξίσου επιτακτικά σχετικά με τα προσόντα των συμβούλων, στρέφεται η συζήτηση γύρω από την αναγκαιότητα περί κατάρτισης στην κοινωνική έρευνα, στην εξειδίκευσή τους στην ποιοτική και ποσοτική ανάλυση εμπειρικών δεδομένων, στην επιστημονική προσπέλαση περιστατικών και περιπτώσεων, στις ψυχολογικές προσεγγίσεις για την τροποποίηση της συμπεριφοράς, στον πειραματικό έλεγχο των υποθέσεων, στη συστηματοποίηση των ευρημάτων, στη θέσπιση καθολικών και αναλυτικών δεοντολογικών κανόνων και στην παρουσίασή τους σε διεθνή συνέδρια.
Η Συμβουλευτική της νέας εποχής δεν φοβάται τον έλεγχο των μεθόδων της και την αντιπαραβολή των πορισμάτων της με άλλες επιστήμες. Αντίθετα, επιδιώκει τη θωράκιση των προσεγγίσεών της με ατράνταχτα και αξιόπιστα επιχειρήματα.

Απόσπασμα από τον Πρόλογο