Είναι η λαίδη Σούζαν μια "εύθυμη χήρα" που θέλει απλώς να τραβάει την προσοχή των ανδρών; Ή μήπως πίσω απ` την κοκεταρία της και τις "υψηλές επιδόσεις" της στο φλερτ βρίσκεται η αναζήτηση ενός καλού γαμπρού γι` αυτήν αλλά και για την κόρη της;
Η Κάθριν, πάλι, θα δει τον Έντουαρντ Στάνλεϊ να εισβάλλει σαν σίφουνας στη ζωή της και να ξυπνάει στη νεανική καρδιά της τα πιο τρυφερά αισθήματα. Όμως, η "αναστάτωσή" της θα είναι βραχύβια, και μόνη παρηγοριά της, τουλάχιστον για αρκετό χρονικό διάστημα, θα απομείνει η σκιά της αγαπημένης της πέργκολας.
Ποια από τις τρεις αδερφές Στάνχοπ θα παντρευτεί ο κύριος Γουάτς; Ή μήπως θα προτιμήσει μια απ` τις αδερφές Ντάτον; Οι διαπραγματεύσεις θα είναι σκληρές και οι ίντριγκες συνεχείς.
Απίθανες συμπτώσεις στη ζωή της Λώρας που, όπου και να πάει, συναντάει γνωστούς και συγγενείς. Συγγενείς, βέβαια, που συχνά δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, ή ακόμα και μισούν ο ένας τον άλλον.

 

Η Τζέιν Ώστεν γεννήθηκε το 1775 στο Στίβεντον του Χαμσάιρ, και ήταν η έβδομη από τα οχτώ παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας της, ο αιδεσιμότατος Τζορτζ Ώστιν, ήταν πολυμαθής και καλλιεργημένος, και η Τζέιν μορφώθηκε κυρίως στο σπίτι. Διάβαζε ασταμάτητα από παιδί, ιδιαίτερα τα έργα του Φίλντινγκ, του Στερν, του Ρίτσαρντσον και του Σκοτ. Άρχισε να γράφει από πολύ μικρή ηλικία. `Εγραψε το "Αγάπη και φιλία" όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών. Ακολούθησε η "Ιστορία της Αγγλίας" στα δεκάξι και το "Μια συλλογή επιστολών" στα δεκαεπτά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, το 1805, αυτή και η μητέρα της μετακόμισαν στο Σαουθάμπτον, για να εγκατασταθούν τελικά στο Τσότον του Χαμσάιρ το 1809, όπου και έγραψε τα μεγαλύτερα μυθιστορήματά της. Αν και η ίδια έζησε μια πολύ ήσυχη ζωή -δεν παντρεύτηκε ποτέ και σπάνια έβγαινε από το σπίτι- τα έργα της δείχνουν την εκπληκτική της παρατηρητικότητα. Μόνο τέσσερα μυθιστορήματα εκδόθηκαν όσο ζούσε "Λογική και ευαισθησία" (1811), "Περηφάνια και προκατάληψη" (1813), "Μάνσφιλντ Παρκ" (1814) και "Έμμα" (1816) -και όλα εκδόθηκαν ανώνυμα. Σε μια σπάνια έξοδό της από το σπίτι αρρώστησε και πέθανε από τη νόσο του Άντισον το 1817. Δύο ακόμη μυθιστορήματα, το "Πειθώ" και το "Νορθάνγκερ Άμπει" εκδόθηκαν μετά το θάνατό της, το 1818. Το "Σάντιτον", το μυθιστόρημα που έγραφε όταν πέθανε, εκδόθηκε το 1925.