Ο συνθέτης Μπεργκ στο κατώφλι του θανάτου τοι, σκέφτεται τα πρόσωπα που αγάπησε, κι αυτά που ήταν σημαντικά για κείνον. Η σκέψη του πηγαίνει από τον έναν στον άλλον: κατά βάθος σε αυτούς απευθύνεται. Στην αδελφή του, που έγινε λεσβία, στη γυναίκα του που χρειάστηκε να κάνει αγώνα για να την κατακτήσει, στον Σένμπεργκ, στον οποίο όφειλε τα πάντα, ακόμα και ένα είδος υποταγής, σε μια άλλη γυναίκα επίσης, την οποία συνάντησε το 1925 και το πάθος που του ενέπνευσε το κράτησε τόσο κρυφό που το εξέφρασε μόνο μέσα στην παρτιτούρα της λυρικής σουίτας.
