Η μνήμη της αντιδικτατορικής αντίστασης, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η διαχείρισή τους από την εποχή της Μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα βρέθηκαν πρόσφατα στο επίκεντρο αντιπαραθέσεων στο Κοινοβούλιο και στα Μέσα σε συνδυασμό με την κρίση των ελληνικών ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και του ζητήματος της φύλαξης των πανεπιστημιακών χώρων.

Στο βιβλίο αυτό ο Γιάγκος Ανδρεάδης, Ομότιμος Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, θέτει δύο ερωτήματα, χωρίς τα οποία τα θέματα αυτά, που είναι ζήτημα το πώς πρέπει να συνδέονται, δεν μπορούν να βρουν απάντηση. Το πρώτο είναι το ποια υπήρξε η πραγματική ιστορία των αντιστασιακών κινήσεων στα χρόνια της δικτατορίας και πώς αυτή διαμορφώθηκε –ή και παραμορφώθηκε– στη συνέχεια. Το δεύτερο είναι το αν η –υπαρκτή– κρίση των ελληνικών πανεπιστημίων έχει για κύρια αιτία την παραβατικότητα κάποιων φοιτητών ή άλλα πιο σοβαρά προβλήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας που αποσιωπούνται είτε υποβαθμίζονται για να μην αγγιχτούν κατεστημένα συμφέροντα. Με άλλα λόγια, το αν η απάντηση στην κρίση αυτή –της οποίας η φύλαξη των χώρων είναι μόνο μία παράμετρος– μπορεί να είναι αστυνομικού χαρακτήρα είτε κυρίως μια καλύτερη παιδεία σε μια καλύτερη κοινωνία.

Στο παράρτημα με το οποίο κλείνει το βιβλίο πέντε ακαδημαϊκοί δάσκαλοι ξένων πανεπιστημίων εκθέτουν τις απόψεις και τα βιώματά τους σχετικά με τη φύλαξη των πανεπιστημίων στη Δυτική Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι κινητοποιήσεις για το ΠΔ 85/2022 ξέσπασαν καθώς ετοιμαζόταν η δεύτερη έκδοση αυτού του βιβλίου και, ενώ συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, αναδύεται η συνείδηση ότι το επίμαχο προεδρικό διάταγμα αποτελεί μέρος μόνο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν το θέατρο, η εκπαίδευση και γενικότερα ο πολιτισμός. Γι’ αυτό κρίναμε ότι έπρεπε να προστεθεί ένα τελευταίο κεφάλαιο για το θέμα αυτό.