Κάθε βράδυ, κοιτούσα κουρνιασμένη στον καναπέ μου την πόρτα με το σημάδι από το κηροπήγιο, και περίμενα ότι θα ξανάρθει. Θα ανοίξει η πόρτα, θα σταθεί από πάνω μου σαν δαίμονας, θα με κοιτάξει με αυτά τα άδεια μάτια, θα με χτυπήσει και θα με βιάζει όλο το βράδυ, ξανά και ξανά…
Και πάλι το επόμενο βράδυ, και πάλι το επόμενο, και πάλι το επόμενο…
