Νομίζω ότι αυτό που κάνει τη διαδικασία της γραφής τόσο ιδιαίτερη είναι οι αποστάσεις που δημιουργούνται. Τα λόγια μου, αφού αποτυπωθούν μια φορά στη σελίδα, μοιάζουν αμέσως σαν να βρίσκονται σε τεράστια απόσταση από τα βάθη του μπερδεμένου εσωτερικού μου εαυτού μου όπου γεννήθηκαν. Τώρα εσύ, ο αναγνώστης, που συναντάς και ξαναφέρνεις στο φως αυτές τις λέξεις, κάπου σε αυτή την ήπειρό μας, βρίσκεσαι επίσης σε μεγάλη απόσταση από μένα. Κι όμως, η ουσιαστική ικανοποίηση της ανάγνωσης και της γραφής προέρχεται από την οικειότητα της σύνδεσης που δημιουργείται. Καθώς γυρνάς κάθε σελίδα, τα λόγια μου γίνονται δικά σου, με τον ίδιο τρόπο που κι εγώ τα έχω διαβάσει και επαναδιατυπώσει μέσα από αιώνες βιβλίων, τη βουή της τηλεόρασης των παιδικών μου χρόνων και τα απομεινάρια από ένα σωρό μισοσβησμένες συζητήσεις… Με λίγα λόγια όλη αυτή η ανταλλαγή γίνεται κατορθωτή επειδή τελικά ακυρώνει την απόσταση και μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι. Όταν έγραφα τη Γέφυρα πάνω από τον Νερέτβα, δεν πίστευα καν ότι κάποιος θα το διάβαζε κάποτε. Και τώρα είσαι εσύ που διαβάζεις το βιβλίο, πράγμα που κάνει τον κόσμο να φαίνεται λίγο λιγότερο μοναχικός, και η πιθανότητα δημιουργίας συνδέσεων σε αυτόν τον φαινομενικά αποσυντιθέμενο κόσμο, λίγο πιο πιθανή. Αυτό είναι ένα βιβλίο για την αδελφοσύνη και τη φιλία, και έτσι γίνεσαι εσύ άγνωστε φίλε μου ο συνοδοιπόρος και αδερφός μου σε αυτή την α-νόητη προσπάθεια που ονομάζεται λογοτεχνία.