«[Η] μελέτη των εξωτερικών ιατρείων του Αιγινήτειου αναδεικνύει, κατά τη γνώμη μας, τις απαρχές αυτής της αλλαγής του κυρίαρχου παραδείγματος που σηματοδότησε την αφετηρία ανάδυσης και εδραίωσης νέων, αναμφίβολα διαφρετικών, μορφών γνώσης, κανονικοποίησης και ελέγχου της παιδικής ηλικίας και νεότητας, αλλά και συγκρότησης διαφορετικών παιδικών/νεανικών ταυτοτήτων και μορφών υποκειμενοποίησης, θέτοντας το παιδικό και νεανικό σώμα στο επίκεντρο ενός δικτύου λόγων, πρακτικών και πολιτικών. Το ποιες θα είναι οι νέες μορφές και ταυτότητες που θα προκύψουν εντός των σύγχρονων βιοπολιτικών κοινωνιών, όπως έχουν πλέον διαμορφωθεί μετά τη σαρωτική επιρροή της πανδημίας του Covid-19 και των νέων, ψηφιακά διαμεσολαβημένων, νοοτροπιών, υποκειμενικοτήτων, αλλά και "συμπτωμάτων", μένει να το δούμε».
Στο επίκεντρο της παρούσας μελέτης βρίσκονται τα παιδιά και οι νέοι/ες που εξετάστηκαν στα εξωτερικά ιατρεία του Αιγινήτειου Νοσοκομείου τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Μέσα από την καταγραφή και ποσοτική και ποιοτική ανάλυση ενός πλούσιου, ανεξερεύνητου μέχρι σήμερα, αρχειακού υλικού της περιόδου 1915-1939, το ανά χείρας βιβλίο προσφέρει μία ιστορική και κοινωνιολογική μελέτη της παιδικής ηλικίας και νεότητας, με επίκεντρο την ψυχικά/νευρολογικά πάσχουσα παιδική ηλικία και νεότητα, προκειμένου να αναδειχθούν οι τρόποι συγκρότησης των "κανονικών" και "παθολογικών" παιδιών και νέων στο ιδιάζον ιστορικό πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας των αρχών του 20ού αιώνα. Εντός μίας ιστορικής και κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας όπου η παιδική ηλικία και νεότητα βρίσκονται ολοένα και περισσότερο στο επίκεντρο επιστημονικών και πολιτικών λόγων, οι συγγραφείς φιλοδοξούν να συνομιλήσουν κριτικά με πληθώρα μελετών που έχουν εκπονηθεί τα τελευταία χρόνια και να συμβάλουν σε μία διεπιστημονική μελέτη της (ψυχ)ιατρικοποίησης ποικίλων διαστάσεων της παιδικής ηλικίας και νεότητας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)