Τον Απρίλιο του 2018 ο Άγγελος Τριανταφύλλου μου πρότεινε να γράψω το λιμπρέττο για μια όπερα με θέμα τον θάνατο των ηλικιωμένων από μοναξιά: ένα θέμα που έτρεχε στο πίσω μέρος του μυαλού του για χρόνια και ανακινήθηκε ξανά με αφορμή ένα κείμενο σχετικά με τους μοναχικούς θανάτους στην Ιαπωνία. Δέχτηκα αμέσως, όχι γιατί δεν υποψιάστηκα τη δυσκολία –το αδιέξοδο, σχεδόν– ενός ελληνικού λιμπρέττου με τον θάνατο στο κέντρο του, αλλά αντίθετα, ακριβώς εξαιτίας της παραλυτικής επίδρασης που είχε πάνω μου μια τέτοια ιδέα. Έτυχε τότε να βρίσκομαι μπροστά σε εκείνη τη δυσδιάκριτη σκιά του χρόνου που μοιάζει με τον τερματισμό μιάς εποχής, τη σκιά που μόλις τη διαβείς όλα τα γνώριμα παύουν ξαφνικά να είναι γνώριμα και αποκτούν ένα περίγραμμα θολό, ανησυχητικό.
