Ο Όμηρος θα μπορούσε να αποκληθεί ως η «Βίβλος των Ελλήνων». Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ήταν τα «παραδοσιακά» βιβλία των, τα οποία κατείχαν πρωταρχικό ρόλο στον θεματικό πυρήνα της εγκυκλίου εκπαίδευσής των. Τα έπη του Ομήρου με ζωντάνια εξέφραζαν αλήθειες της τότε κοινωνίας. Πολλές και ποικίλες πτυχές του ομηρικού ύφους, όπως οι ευρηματικοί επιθετικοί προσδιορισμοί, οι εκτεταμένες παρομοιώσεις και η φορμουλαϊκή φύση του ομηρικού στίχου ανακίνησαν και ανακινούν τα συναισθήματα πολλών αναγνωστών στο πέρασμα των χρόνων και ανέδειξαν τα ομηρικά έπη ως το απώτατο λογοτεχνικό πρότυπο που χάνεται στα βάθη της Ιστορίας και επ’ αυτών οι Μεγάλοι μας Αρχαίοι Τραγωδοί, συνέγραψαν τα αριστουργήματά των με έμφαση στα της κοινωνίας των ήθη, έθιμα και χαρακτήρες.
