Αυτό το δοκίμιο απευθύνεται κυρίως σε όλους εκείνους που μένουν αμήχανοι –τουλάχιστον μετά το ξέσπασμα της πανδημίας– μπροστά στην προφανή αταξία του σύγχρονου κόσμου, στην πολυπλοκότητά του και στα πολλαπλά του μπερδέματα, στους μάταιους κομπασμούς του, στις εξαγγελίες του χωρίς αποτελέσματα, στα σοβαρά προβλήματά του που αποσιωπούνται και στις πάμπολλες άλλες σκοτεινές του επιμέρους πλευρές.

O Aλαίν Μπαντιού διαπιστώνει σε αυτό το δοκίμιο μια γενική αταξία, μια σύγχυση των συνειδήσεων και την αίσθηση ενός μέλλοντος σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτου, φαινόμενο που το αποκαλεί αποπροσανατολισμό. Ο απροσανατολισμός αυτός, παρόλο που προϋπήρχε της πανδημίας, η οποία ωστόσο αποκάλυψε το εύρος του, έχει τις ρίζες του τόσο στο έλλειμμα της αλήθειας –προς όφελος των απόψεων– όσο και στην κυρίαρχη ιδεολογία και βρίσκει έκφραση στα πιο διαφορετικά πεδία. Μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα –τις πολιτικές πολώσεις και τα κινήματα διαμαρτυρίας, τον σύγχρονο φεμινισμό, την οικολογία, την εκπαίδευση, την ανεξιθρησκεία– και υπό το πρίσμα της δικής του πολιτικής δέσμευσης, ο Αλαίν Μπαντιού παραδίδει μια ανάλυση που στηρίζεται στην παρατήρηση και την επιχειρηματολογία. Με την προσφιλή σε εκείνον ιδέα που βασίζεται στη θέση του ότι « μια προφανής αταξία δεν φωτίζεται παρά μόνο εάν τη θεωρήσουμε αποτέλεσμα της τάξης από την οποία προέρχεται».