Αρχές της δεκαετίας του 1950, σ' ένα χωριό της κρητικής ενδοχώρας, ένα νεαρό αγόρι ανακαλύπτει, στην κηδεία κάποιου συγγενή του, πως έχει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των νεκρών.
Ο Μιχάλης Αλμπάτης μετά την εκτενή επιτυχία του μυθιστορήματός του Και οι νεκροί θα θάψουν τους νεκρούς τους (εκδ. Νήσος), επανέρχεται με ένα μικρότερης έκτασης μυθιστόρημα, την Κατάλυση του χρόνου, και πάλι από τις εκδόσεις Νήσος. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ένα νέο βιβλίο του Αλμπάτη τόσο σύντομα και άκουσα τα νέα με συγκρατημένη δυσπιστία. Ωστόσο, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην Bookpress ... >>>
Μυθιστόρημα «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» του Μιχάλη Αλμπάτη, από τις εκδόσεις Νήσος | Κριτική βιβλίου από την Θάλεια Μακρίδου-Τσιάβου
Πρόκειται για ένα βιβλίο δομημένο σαν την ιστορία της Χαλιμάς όπου με πλαίσιο την ιστορία του ήρωα Φανούρη μπλέκονται και πλέκονται πολλές άλλες ιστορίες, όλες με ήρωες ανθρώπους που μόλις απεβίωσαν, αλλά παραδόξως η φωνή τους, οι επιθυμίες και οι αγωνίες τους ακούγονται ακόμη από τον ειδικό και παράδοξο δέκτη, τον Φανούρη. [...] >>>
To πολυσυζητημένο μυθιστόρημα του Μιχάλη Αλμπάτη Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νήσος, ανήκει, κατά τη γνώμη μου, αρκετά εμφανώς, σε μια ιδιότυπη νεοελληνική εκδοχή του γκροτέσκου ρεαλισμού. Η αφήγηση δεν υφαίνεται παραμυθητικά, οι χαρακτήρες δεν είναι καλοί ή κακοί, αλλά είναι πολύπλευρα ανθρώπινοι και σφαιρικοί. Η διήγηση του Αλμπάτη δεν στοχεύει σε ηθικούς διδακτισμούς, παρότι καταφεύγει σε ορισμένα κεφάλαια εκεί, αλλά στην κριτική της επαρχιωτικής νοοτροπίας, της κοινωνικής υποκρισίας, του κληρικαρισμού και πολλών ακόμα φαινομένων. >>>
Τρεις συγγραφείς, κάποιοι από αυτούς κατεβαίνουν για πρώτη φορά στη λογοτεχνική αρένα, τρεις πεζογράφοι με ηλικίες από 34 και πάνω, τρία βιβλία που κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2021 και στο πρώτο εξάμηνο του 2022, τρεις τόμοι που περιλαμβάνουν δυο συλλογές διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα. Τι κοινό εντέλει έχουν όλα αυτά, πέρα από το γεγονός ότι είναι έργα συγγραφέων σχετικά νέων στη λογοτεχνία; Εν πρώτοις τίποτα, αισθητικά τουλάχιστον. >>>
