Η παρούσα μονογραφία ασχολείται με το ζήτημα της ευθύνης του εκχωρητή σε περίπτωση που η εκχωρηθείσα απαίτηση δεν καταστεί εφικτό να εισπραχθεί από τον εκδοχέα, οπότε ματαιώνεται η ικανοποίηση που προσδοκούσε αυτός να λάβει από την ενσωμάτωση του προϊόντος της εισπράξεως της απαιτήσεως στην περιουσία του.

Η απάντηση στο ερώτημα δεν προϋποθέτει μόνον μελέτη των διατάξεων των άρθρων 467-468 ΑΚ, αλλά και αναγωγή στη ρύθμιση της αιτίας της εκχωρήσεως, εποπτεία επομένως των διατάξεων τόσο του γενικού όσο και του ειδικού ενοχικού δικαίου. Στο παρόν έργο, η συγγραφέας επιτυγχάνει να διαρθρώσει ένα συνεκτικό και αξιολογικά συνεπές σύστημα ρυθμίσεως, και να προτείνει λύσεις εναρμονιζόμενες αφενός με τις επιλογές του νομοθέτη και αφετέρου με τις ευρύτερες αξιολογήσεις του συστήματος της αστικής ευθύνης από αθέτηση προϋφιστάμενης υποχρεώσεως. Παράλληλα, αποφεύγονται οι εκτενείς αναπτύξεις γνωστών και εν πολλοίς ήδη επιλυμένων ζητημάτων, τα οποία αποτυπώνονται συνοπτικά –αλλά πλήρως– και μεγάλο μέρος του εκάστοτε κεφαλαίου αφιερώνεται στα ουσιαστικά ζητήματα που δεν έχουν τύχει θεωρητικής ή νομολογιακής επεξεργασίας έως σήμερα, εξετάζοντάς τα σφαιρικά και αποτυπώνοντάς τα με μεγάλη δογματική καθαρότητα.

Με το παραπάνω περιεχόμενο, το παρόν πραγματεύεται ένα θέμα, το οποίο εμφανίζει μεγάλη δυσχέρεια και δεν έχει τύχει συστηματικής επεξεργασίας στην ελληνική έννομη τάξη, αξιοποιώντας κριτικά τα πορίσματα της μέχρι σήμερα συζητήσεως, στην επιστήμη και τη νομολογία, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις συγγενείς έννομες τάξεις, και αναδεικνύοντας διαστάσεις που δεν είχαν μέχρι σήμερα ερευνηθεί.