Ο Χρίστος Παπαγεωργίου, με την παρούσα –δέκατη στη σειρά– ποιητική του συλλογή, αντικρίζει την ποίηση με την αθωότητα των παιδιών και το θυμό των ενηλίκων. Για τον ίδιο είναι μια διεργασία η οποία, παρά την υποσυνείδητη χροιά της και τον ευαίσθητο χαρακτήρα της, αποτελεί στην ουσία την εντολή του εγκεφάλου για την κίνηση του χεριού, με λέξεις, εικόνες, αισθήματα, ήχους, μια εντολή που χωρίς την απαραίτητη δοκιμασία δεν είναι ποτέ σε θέση να πραγματοποιηθεί. Ο ίδιος ο ποιητής χρόνια τώρα προσαρμόζει την προσωπική του μυθολογία σε σπασμούς αισθητικής και δημιουργίας, καταφεύγοντας πάντα στη σκέπη της, βιώνοντας εμπειρίες πολλαπλών διαδρομών και αποκτώντας μια πείρα στο ποιητικό γίγνεσθαι καθόλου αμελητέα, καθόλου λιγοστή. Έτσι, όταν χρειάζεται γίνεται παιδί παίζοντας μαζί της, και όταν πρέπει, μέσω αυτής, εκτοξεύει τα βέλη του προς πάσα κατεύθυνση. Ένα είδος ποίησης, δηλαδή, που τροφοδοτεί μία, πέρα από κάθε αμφιβολία, αναγνωστική ταύτιση.