Σκόπιμα δεν δημοσιοποιώ απείκασμα ατόμου 86 ετών, που στιγμή δεν σκέφτηκε να πιστέψει σε τέτοια μακροημέρευση (σήμερα ανεπιθύμητη και μόνον από... «υποκείμενα νοσήματα»). Oύτε και συνέταξα επιστημονική εργογραφία. Στα Αρχεία της Ακαδημίας Αθηνών υπάρχει πολυσέλιδο λεπτομερέστατο βιογραφικό μου (Δεκέμβριος 2015). Tο κατέθεσα όταν αναγνωρίσθηκε ουσιαστικά όλο το όποιο έργο μου για την Έντεχνη Ελληνική Μουσική με την απονομή (23 Δεκ. 2015) του αφιερωμένου σ’ εκείνην «Μοτσενίγειου Βραβείου».

Όνειρο ζωής μου η μουσική, χτυπήθηκε από γονείς που μου έδειξαν ενωρίτατα ότι κατά βάθος δεν υπήρξα γι’ αυτούς παρά προϊόν μάλλον... ανεπιτυχούς συνουσίας – τέλη Δεκεμβρίου του 1934.

Το πώς και γιατί, τελικά, ακολούθησε η ζωή μου μονοπάτια αγριότατα θα διαβάσετε στο ανά χείρας, του οποίου κατ’ εξοχήν ιδιαιτερότητα, που, απ᾽ όσο θυμούμαι, δεν συνάντησα ποτέ σε όσες αυτοβιογραφίες ή απομνημονεύματα διάβασα, είναι το πώς η κακοτυχία και η επαγγελματική μου διαδρομή (ποτέ σταδιοδρομία) αλληλοσφυρηλατήθηκαν τόσο τέλεια ώστε να προκύψει ό,τι προέκυψε: εγώ. Και, θυμίζοντας τον William Blake, σούρθηκα στον «επικίνδυνο κόσμο», πες σφάγιο, ψυχικό και σωματικό, άλλά με τη μουσική και τη λαχτάρα φυγής αιμάσσουσες και αείζωες μέσα μου. Όμως, όλως συμπτωματικά, όσα με πλήγωσαν καθ’ οδόν δεν αφορούσαν μόνο εμένα αλλά και, κυρίως, τα κρανία όσων Ελλήνων εμπεριέχουν ακόμη φαιάν ουσία. Έτσι, γι’ αυτούς, αλλά και ελπίζοντας να ξαλαφρώσω την ψυχή μου, το 2010, καθηλώθηκα μπροστά στον υπολογιστή μου επί 8 χρόνια.