Πώς αλλάζει μια βλαχόφωνη κοινότητα της Πίνδου κατά τον 20ό αιώνα, μέσω της εσωτερικής μετανάστευσης, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής κινητικότητας; Πώς σκέφτονταν και πώς ένιωθαν οι άνθρωποί της; Πώς οι ορεσίβιοι απόγονοι των στρατιωτών της Μικρασιατικής Εκστρατείας κατέληξαν αφομοιωμένοι αστοί κατά την επέτειο του Ξεριζωμού;

Συλλογή διηγημάτων ή σπονδυλωτό αφήγημα, το βιβλίο του Αγαθοκλή Αζέλη μας ταξιδεύει μέσα από τρεις γενιές από τα χωριά στις πόλεις, από το τότε στο τώρα. Η αλλαγή των καιρών κατά την πορεία της αφήγησης συνεπιφέρει και αλλαγή στην εστίαση, στον ρυθμό, στα θέματα, καθώς τα αρχετυπικά πρόσωπα, όσο κι αν προσπαθούν να χαράξουν τις διαδρομές τους, δεν παύουν να καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τις δομές και τις υπερατομικές δυνάμεις που κινούν την ιστορία, ενώ ο θάνατος ως βίωμα ή απειλή είναι διαρκώς «παρών».

Ήξερε πως δεν είναι ορφανός.
Η ηλικία τού επέτρεπε από ένα σημείο και μετά να γεφυρώνει η μνήμη τις επισκέψεις των γονιών του: Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο και Χριστούγεννα. Έφυγαν χειμώνα, όταν κόντευε ενάμισι έτους. Την επόμενη χρονιά, το Πάσχα, έφτασαν στο χωριό φορτωμένοι παιχνίδια, σοκολάτες και μπισκότα. Εκείνος ντράπηκε όταν άκουσε τον ερχομό και κρύφτηκε σε ένα ντουλάπι.
Απόσπασμα από το βιβλίο