Κρατούσαμε μια ομπρέλα μικρή, πιο μικρή απ’ όσο έπρεπε, κι έτσι περπατούσαμε κοντά ο ένας στον άλλο, πιο κοντά απ’ όσο θα έπρεπε. Η βροχή έσταζε απ’ την επιφάνειά της επάνω στους ώμους μας, γι’ αυτό πλησιάσαμε κι άλλο.
Τότε… Τότε την πήρα αγκαλιά, για να μειώσω ακόμη περισσότερο το πλάτος μας, γιατί η ομπρέλα ήταν πιο μικρή απ’ όσο θα έπρεπε. Κάτι με ρώτησε, μα δεν της απάντησα. Ξέρεις γιατί; Όχι, δεν ήταν ο ήχος της βροχής που έπνιξε τα λόγια της. Δεν την άκουσα, γιατί εκείνη τη στιγμή προσευχόμουν. Προσευχόμουν να συνεχίσει να βρέχει για πάντα…
«Ένα εξαιρετικό βιβλίο –ταξίδι ψυχής– μέσα απ’ τα προσωπικά ημερολόγια τριών διαφορετικών ανθρώπων», Άντρη Χαϊράλλα, Συγγραφέας – Εκδότρια
