Η αγάπη για µια µητέρα – πατρίδα που βρίσκεται µακριά. Ο φόβος της δίωξης, της σφαγής και της γενοκτονίας. Η περιπλάνηση σε εδάφη και χώρες ξένες, από τα εγκαταλελειµµένα κάστρα των παρυφών του Καυκάσου ως τις βόρειες όχθες της Μαύρης Θάλασσας, σε αναζήτηση ασφάλειας. Τα λοιµοκαθαρτήρια της Μακρονήσου. Η βουή του προσφυγικού Πειραιά. Τα χρώµατα της Κωνσταντινούπολης. Τα αγαπηµένα χώµατα του Πόντου.

Όλες αυτές οι αναµνήσεις ξυπνούν ολοζώντανες στη θύµηση του Νικόλα Γιαννουλίδη, γεννηµένου στο Χάσκιοϊ της Αργυρούπολης και εγκατεστηµένου, εδώ και δεκαετίες πια, στη Μακεδονία, όταν λαµβάνει ένα γράµµα από τα χώµατα που άφησε πίσω του από το χέρι του γερο – Οσµάν, πρόσφυγα και εκείνου του ‘22, αλλά που διένυσε την αντίθετη διαδροµή.

Και τότε, µεταξύ των δυο γερόντων που µοιράζονται τον πόνο του αποχωρισµού από τα χώµατα που τους γέννησαν, τους ανέθρεψαν και που τους σηµάδεψαν για όλη τους τη ζωή,  ξετυλίγεται µια ιστορία άπλετου πόνου, νοσταλγίας και δύναµης. Κι ενώ η αφήγηση του γέροντα πια Νικόλα οδηγείται στο τέλος της, κάτω από το λυτρωτικό φως που τούτο το «Γράµµα απ΄τον Πόντο» εκπέµπει, σκληροί αγώνες αναβιώνουν, ανοµολόγητα µυστικά ξεγυµνώνονται και άγνωστες ψηφίδες µιας πολυτάραχης ζωής παίρνουν τη θέση τους στο ψηφιδωτό της ζωής του Πόντιου γέροντα.