Από το πρώτο λεπτό της γέννησής μας, αρχίζει το παιχνίδι. Τις πρώτες εβδομάδες παίζουμε πιθανώς με όλους γύρω μας, γνωστούς κι αγνώστους. Ύστερα, όμως από περίπου 2 μήνες, αρχίζουμε να θέλουμε να παίξουμε μόνο με λίγους, εκείνους με τους οποίους θα νιώσουμε ασφαλείς. Αυτή η εκλεκτή ομάδα ανθρώπων θα κληθεί να μας συντροφέψει στα πρώτα χρόνια της ζωής και θα αποδειχθεί καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία μας ως άνθρωποι. Βέβαια, όσο περνάνε τα χρόνια αυτή η εκλεκτή ομάδα δε θα είναι και τόσο κατάλληλη για να παίξουμε τα παιχνίδια που θέλουμε, κι όσο προχωράμε στην εφηβεία θα μας φαίνεται (και πιθανώς να είναι) και τροχοπέδη. Δεν είναι παράξενο που κάπου στα 18 θα θελήσουμε να φύγουμε μακριά τους και να εξερευνήσουμε το μεγαλύτερο «παιχνιδότοπο» όλων: τον κόσμο μακριά από την οικογένειά μας.