Η συλλογή αυτή φιλοξενεί ποιήματα τα οποία είχε εκδώσει η Λιλή Λέκκα τη δεκαετία του 1990 και άλλα αδημοσίευτα τα οποία βρέθηκαν αργότερα. Όλα, όμως, απηχούν τη δίψα της για την αλήθεια και την ευαισθησία της προς τον κόσμο, τις οποίες χρησιμοποιεί για να μετατρέψει τις λέξεις της σε μοναδικές εικόνες.
Όπως εξομολογείται και η ίδια: «Τρία χρόνια πέρασαν από την έκδοση του “Μονόδρομου”. Ένας κύκλος έκλεισε μέσα μου, έγινε στίχος. Ίσως κάποια παλιά ματαιοδοξία. Ίσως ο φόβος της μοναξιάς. Ίσως η άποψη του Καμύ πως η τέχνη δεν είναι μοναδική απόλαυση να είναι το άλλοθι που ζητούσα, για να εκδώσω την “Αγρύπνια”».
