Έλεγε ο Παλαμάς για αυτόν ότι «έτρεφεν ιδιάζουσαν προτίμησιν προς το μέλαν χρώμα, ως αρμοζόμενον προς το μελαγχολικόν του χαρακτήρος του, και είχε την μανίαν δι’ αυτού να επιχρίει τα έπιπλά του». Γνωρίζουμε από πηγές ότι ήταν μοναχικός και ευερέθιστος στις κοινωνικές και επαγγελματικές του συναναστροφές ιδιόρρυθμος αν κρίνουμε από τις αποφάσεις του να αυτοεξοριστεί στην Αγγλία, να σιωπήσει λογοτεχνικά και να μην μας κληροδοτήσει ούτε ένα πορτρέτο του, και σίγουρα ένθερμος πατριώτης. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως πρόκειται περί μίας μοναδικής προσωπικότητας εξορισμένης μέσα στην κοινωνία, μέσα στην πατρίδα του και μέσα στον χρόνο.
Μυστήριο πυκνό καλύπτει την ζωή του, την δράση του και την ποιητική του σιωπή. Μυστήριο καλύπτει τον ποιητικό του λόγο, την ποιητική του έκφραση, αρχαιοπρεπή με επιμιξίες γλωσσικών λαϊκών στοιχείων, πινδαρική και ομηρική συνάμα, καθώς μυστήριο καλύπτει την επαναστατική του δράση και τις σχέσεις του με την παράνομη οργάνωση και κοινωνία των καρμπονάρων στην Ιταλία. Κι αυτό το μυστήριο, που ουδεμία μεταφυσική χροιά έχει οφείλεται στην 60χρονη λήθη και στην πολύχρονη περιφρόνηση που γνώρισε από τους συγκαιρινούς του, μέχρι το 1889.
Τότε ήταν που ο Κωστής Παλαμάς σε διάλεξή του με τίτλο «Κάλβος ο Ζακύνθιος» στον «Παρνασσός» θέτει στο φως το έργο του παρουσιάζοντάς τον ως μια κορυφαία ποιητική προσωπικότητα του 19ου αι., και επαναπροσδιορίζοντας το ποιητικό τοπίο της επαναστατικής Ελλάδας. Έκτοτε εκατοντάδες μελέτες και αφιερώματα ασχολήθηκαν με αυτόν τοποθετώντας τον στο πρέπον ύψος.