Δύο φυματικοί, δύο αυτοκτόνοι, ιδανικοί αυτόχειρες και ποιος ξέρει ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές. Οι αρρώστιες, η φτώχεια, η κατάθλιψη, ο πόνος και η μελαγχολία του μεσοπολέμου διατυμπανίζουν την εποχή τους. Απαισιοδοξία, το ιερό προσκύνημα και θείο κύμβαλο αλαλάζον τους ήχους και τους παλμούς της παραίτησης, της παρακμής, του ηθικού τους.
Η θανάσιμη ηχώ των στίχων τους, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και ο κατάφωρος ηδονισμός της διαταραγμένης σωματικής και ψυχικής υγείας τους μα και η απόλυτη παραδοχή της πλήξης και της πίκρας ενός ανέλπιδου μέλλοντος διατρέχει, διαποτίζει και διακατέχει την ποίησή τους. Ακροβατεί ο λόγος τους στις παρυφές της αβύσσου, στο λυκαυγές του πεισιθάνατου λυρισμού.
Οι ποιητές αυτοί αντιήρωες του ηλιακού σκότους συμφιλιώθηκαν με το μηδέν και το άπειρο και νοσταλγώντας στο ημίφως της ζωής που έζησαν το περίσσευμα φθοράς και σήψης γοητεύτηκαν από το όραμα και τον παροξυσμό της αυτοχειρίας. Έζησαν παρασυρόμενοι από τα μαύρα κύματα του Αχέροντα, αναπολώντας με δάκρυα σε κάθε τους λέξη τα περιγιάλια του φωτός και τους λειμώνες της νιότης που χάθηκαν για αυτούς πριν απ’ την πρώτη τους ανάσα.
Με τον χρωστήρα του συμβολισμού επιχειρούν στα πεδία του φόβου και της σιγής.
Με όπλο το προσωπείο της τραγικότητας υποδύονται στο θέατρο των καταχρήσεων αντισυμβατικά και αμφιλεγόμενα κάποιον άλλον που αδυνατεί στην επιθανάτια μοναξιά του να αντιληφθεί το αδιέξοδο και τον μονόδρομο που ακολουθεί.
Γι’ αυτό στων άδοξων ποιητών το έργο δεσπόζει ο υπαινιγμός με πάθος περισπούδαστο. Δεν λαμπρύνεται η ποίησή τους με φως, δεν εξυφαίνεται με στίχους ο μέλλοντας χρόνος, δεν προασπίζεται η ακεραιότητα της ψυχής κανενός, αλλά με τόλμη υποθήκευσαν το όνομά τους με θάνατο θαυματουργό και ανδρείο, αποσπώντας τον θαυμασμό και την αιώνια σιωπή στον βορβορώδη ζόφο του χρόνου.