Ένας συγγραφέας συζητά με τον χαρακτήρα που μόλις δημιούργησε εμφυσώντας του πνοή ζωής, την Άνζελα Πραλίνι. Μέσα από αυτόν τον αδιέξοδο διάλογο, στον οποίο αναμειγνύονται λυρικά ξεσπάσματα, σκέψεις για τη φύση της συγγραφής, φιλοσοφικοί και θεολογικοί στοχασμοί, η Άνζελα αποκτά σταδιακά αυτοσυνείδηση και απελευθερώνεται από τον δημιουργό της.
Το τελευταίο έργο της Κλαρίσε Λισπέκτορ που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό της δεν είναι ούτε μυθιστόρημα ούτε δοκίμιο, αλλά μια μεταμυθοπλαστική διερεύνηση των όρων της καλλιτεχνικής δημιουργίας που συμπυκνώνει την προβληματική όλου της του έργου: την αναπάντεχη όψη των απλών πραγμάτων, την έμφυλη διάσταση της γλώσσας, την αδυναμία της επικοινωνίας, τη μοναξιά, το φόβο του θανάτου.
«Γιατί εμείς δεν είμαστε παρά η φλούδα, το φύλλο, μα ο καρπός που είναι στο κέντρο του όλου είναι ο μεγάλος θάνατος που φέρει καθένας μέσα του». Ρ.Μ. Ρίλκε, Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου, μτφρ. Βασιλική Παπαγεωργίου, εκδ. Ίνδικτος Όταν ο βιογράφος της Κλαρίσε Λισπέκτορ, Μπέντζαμιν Μόζερ (“Why This World: A Biography of Clarice Lispector”) ζήτησε από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ να προλογίσει την αγγλική μετάφραση του συγκεκριμένου βιβλίου, ο σκηνοθέτης δήλωσε αδυναμία λόγω του δέους για την πυκνότητα και την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του. >>>
