Η Ελένη Τζιαμουράνη δοκιμάζεται στον ποιητικό λόγο για δεύτερη φορά. Η γλώσσα της είναι ευθύβολη, η ποιητική σκέψη της προσδιορισμένη, η πρόθεσή της συγκεκριμένη.
Ο έρωτας που ξεκινάει από το Εγώ και καταλήγει στο Εσύ, η διαδρομή με αφετηρία την αγωνία της συνύπαρξης δύο ψυχικών κόσμων και με τερματισμό την απροσδιοριστία της ευτυχίας.
Με λυρικό τόνο, ένταση «φωνής» διακυμαινόμενη, διαυγή εικονοποιία. Στα δέκα ποιήματα που συναπαρτίζουν τη συλλογή, ο αναγνώστης διαπιστώνει πανανθρώπινες σκέψεις, αντιδράσεις και πράξεις, όλα όσα συνθέτουν τον «διάλογο» του Εμείς, ακατάπαυστα στον χρόνο, σε κάθε εποχή.
Αυτό που μένει πιο έντονα μετά την ανάγνωση είναι η αίσθηση ότι διάβασα κάτι πολύ λιτό και ταυτόχρονα πυκνό. Δεν είναι συλλογή που φλυαρεί ούτε που κρύβεται πίσω από περίπλοκες εικόνες. Λέει τα πράγματα με μια διαύγεια που καμιά φορά πονάει, γιατί δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Το μοτίβο του έρωτα, της σχέσης «Εγώ–Εσύ» και της διαρκούς αβεβαιότητας διατρέχει όλα τα ποιήματα. >>>
