Αν μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια, και να σ’ αγκαλιάσω – θα μ’ άφηνες, άραγε, ή θα έκανες πέρα με αποστροφή τα τρεμάμενα, πρόθυμα χέρια μου, σε μιαν ακόμα μες στις τόσες αρνήσεις της ζωής μου; – τα λόγια αυτά, τα οποιαδήποτε λόγια, θα ήταν περιττά: το βλέμμα σου, αν με καλωσόριζε, θα τα ’σβηνε απ’ τα χείλη μου πριν ειπωθούν. Όμως είσαι μακριά – τόσο μακριά, που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σε φτάσω. Ξέρω μόνο ότι σου είμαι ξένος, ότι σ’ άφησα να χαθείς, κι ότι πρέπει –αν θέλω να ’χει κάποιο νόημα η ζωή μου– να σε βρω. Και μέχρι τότε, σου γράφω με την άμυαλη ελπίδα το μήνυμά μου – αέρινο, άυλο, σαν το φτερό απρόσεχτου αγγέλου – ν’ αγγίξει τον νου σου και ξάφνου να με δεις, και να μ’ ακούσεις, ακόμα κι αν στο μεταξύ δεν απομένει τίποτα άλλο από μένα. Σου γράφω, ακριβέ μου, για να μ’ αγαπήσεις.
