Απελευθερωμένος, προσωρινά, από τα καθήκοντα της αρχικής του θέσης στη μετόπη του Παρθενώνα, ο Κένταυρος επιχειρεί ένα οικουμενικό ταξίδι στον κόσμο.

Τελικά, επιστρέφοντας στην Ακρόπολη, περιγράφει την εμπειρία του μέσα από τα προβλήματα του πλανήτη, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την κλιματική αλλαγή, την καταστροφή των μνημείων, τη ρύπανση των θαλασσών.

Σε διαρκή αναζήτηση του ανθρώπου, ευαγγελίζεται τον ανθρώπειο - άνθρωπο και την αποκατάσταση της κοινής `γλώσσας` των ανθρώπων, ως το μόνο δρόμο για την επιβίωσή μας.

Παράλληλα, δεν διστάζει να παραβάλει το δίκαιο αίτημα της επανένωσης των Γλυπτών με το δικαίωμα επανένωσης μελών της ίδιας οικογένειας, όπως γίνεται με τους πρόσφυγες.

Με την ανάγνωση του κόσμου στο μέτωπο και τη σοφία στα χείλη, η διακριτή του ετερότητα αφυπνίζει τη μνήμη του παλαιού μύθου και ενεργοποιεί τον ρόλο του.

`Εκστατικά πανευτυχής` ο Κένταυρος, γνωρίζει πως είναι ουτοπία, αλλά το μόνο πράγμα που θα ήθελε στ’ αλήθεια, να είναι Άνθρωπος.