Για τον συγγραφέα, η Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος και ιδιαίτερα μετά το 1850 στον βορειοελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα της δεκαετίας του ’40, ήταν πάντα ένας τομέας που από τα παιδικά του χρόνια τον έλκυε και τον γοήτευε ιδιαίτερα.

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται οι μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν από κοντά, μέσα στο σπίτι τους, την Κόκκινη βία που σημειώθηκε κατά τη δεκαετία 1940-50. Μια βία που δεν ήταν τυχαία, αλλά ήταν υποκινούμενη, μεθοδευμένη και οργανωμένη από κάποια «αθέατα» κέντρα. Που εκτελούνταν από συγκεκριμένους ανθρώπους που ανήκαν σε έναν καλοκουρδισμένο κομματικό μηχανισμό. Που ήταν επικεντρωμένη σε απλούς, άοπλους, ταπεινούς ανθρώπους και στόχευε μέσω του φόβου στην τρομοκράτηση όχι τόσο αυτών των ιδίων και των οικογενειών τους, αλλά στην απονεύρωση και εξουδετέρωση ολόκληρης της κοινωνίας.

Οι μαρτυρίες είναι βιωματικές χωρίς επιχρίσματα τραγικότητας ή ωραιοποίησης. Εξάλλου ο θάνατος, η βία και ο τρόμος, ο πόνος και το δάκρυ, δεν προσφέρονται ούτε για το ένα ούτε για το άλλο.