Περπατώντας στην ακτή, πολλές φορές παρατηρώ την άμμο. Άλλες φορές βρεγμένη απ’ τα κύματα, άλλες στεγνή, καυτή ή κρύα, δεν γίνεται να μην κερδίσει την προσοχή. Εγκλωβίζω λίγη άμμο στη χούφτα μου, όση χωράει. Θαυμάζω αυτό που βλέπω, αυτό που αγγίζω, αυτό που σφίγγω μέσα στην παλάμη. Τα δάχτυλα ύστερα θα ανοίξουν σιγά σιγά και οι κόκκοι θα πέσουν, για να βρεθούν στην αμμουδιά και πάλι. Στη μάνα γη.
Οι κόκκοι της άμμου μοιάζουν με τις σκέψεις, λέω. Κάποιες φεύγουν με ένα απλό φύσημα, όσο διαρκεί ένα αεράκι. Ξεχνιούνται εύκολα. Άλλες σκέψεις, που είναι βαριές, μοιάζουν αμετακίνητες, μένουν και μας βαραίνουν ή μας στοιχειώνουν. Υπάρχουν όμως και οι σημαντικές, οι πολύτιμες ή οι ανεκτίμητες, που θέλουμε εμείς οι ίδιοι να τις κρατήσουμε, να μην τις ξεχάσουμε. Για πάντα να τις θυμόμαστε.
Κάπως έτσι, σκέφτηκα να συλλέξω μερικές σκέψεις, να τις κρατήσω και να τις τοποθετήσω σε μια γυάλινη κλεψύδρα. Να υπάρχουν για να μην τις ξεχνώ. Κι όταν γεμίζει η μία πλευρά, να γυρίζω ανάποδα την κλεψύδρα, να τις βλέπω και να τις ξαναζώ. Όπως ένα όνειρο που μας άρεσε και θέλουμε να το ξαναδούμε. Έτσι γεννήθηκε αυτή η συλλογή. Από σκέψεις που έγιναν στίχοι και, σαν μεγάλωσαν, μεταμορφώθηκαν σε ποιήματα αγαπημένα.