Ορισμένες φορές τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί. Και η κουβέντα που μόλις ξεστόμισα, το «Ευχαριστώ», δεν είναι μιλιά, λόγος, μα μια πολύ μεγάλη, μια τεράστια αρωματική τσιχλόφουσκα. Πρόβαλε στην άκρη των χειλιών κι από ’κείνη τη στιγμή δεν σταμάτησε να φουσκώνει, να διογκώνεται, να αγκαλιάζει ολόκληρες γειτονιές – μαζί με τα πουλιά και τα καυσαέρια.

Υστερόγραφο: Ο μπαμπάς μου και ο Αναστάσης είπαν πως κατάφερα με τρόπο μυστικό έναν άθλο. Τους άλλαξα. Συμφωνώ. Η ματιά από απόσταση, από έναν μακρινό ας πούμε προορισμό, φαίνεται πως μου έδειξε εκείνα που ως τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Ωστόσο, εντελώς ανοιχτά δε μίλησα σε κανέναν από τους δυο. Για τον βασιλικό φοίνικα και τη συνήθειά μου να σκέφτομαι σε πρώτο πρόσωπο, ώστε να αντιλαμβάνομαι καλύτερα το παρόν, γνωρίζουν ελάχιστα. Αυτά είναι δικά μου πράγματα. Αλλιώς, ο τρόπος για να καταφέρνω “άθλους” δε θα ήταν μυστικός