Το βιβλίο αυτό δεν επιδιώκει να εξαντλήσει αλλά ούτε καν να σκιαγραφήσει το τεράστιο θέμα της θρησκευτικής ποίησης. Ανιχνεύει μόνο τον τρόπο κατά τον οποίο εκφέρεται το θρησκευτικό στοιχείο σε δύο έξοχα δείγματα τέτοιας ποίησης. Τείνει να αναδείξει όχι τόσο τη λατρευτική όσο τη βαθύτατα προβληματιζόμενη υφή αυτών των ποιημάτων. Διαπιστώνει ότι πρώτιστο αντικείμενο προβληματισμού είναι το πρόσωπο του Θεού, κατά δεύτερο λόγο και η σχέση τούτου προς τους ανθρώπους. Τα κείμενα που τίθενται υπό συζήτηση είναι: ο «Ύμνος στον Δία» από την αισχύλεια τραγωδία Αγαμέμνων (458 π.Χ.) και οι τρεις τελευταίες στροφές του ποιήματος Άρτος και Οίνος (1800 μ.Χ.) του Γερμανού ποιητή Φρίντριχ Χαίλντερλιν.
