Μόνο τη Νύχτα. Ίσως γιατί µόνο τότε όλα µπορούν να συµβούν, έστω και µυστικά. Στο σκοτάδι, αισθανόµαστε ασφαλείς να λέµε λέξεις και να πράττουµε πράξεις που το επόµενο πρωί ανήκουν στο παρελθόν.  

«Ας γείρω λίγο στο κρεβάτι,
στον νου να φέρω θύµησες  παλιές,
κάτω απ’  το µαξιλάρι να τις κρύψω,
κανείς να µην τις βρει. 

Ένα γλυκό χαµόγελο ονειρεύτηκα
πως είχα προτού πλαγιάσω,
µα είχα –ήδη– κοιµηθεί.» 

Οι φροϋδικές και λακανικές επιρροές είναι εµφανείς στο έργο του Διονύση Αναλυτή. Η πρώτη του ποιητική συλλογή περνά από τα αδιέξοδα του έρωτα µέσα από ψυχαναλυτικά µονοπάτια. Σαν όνειρο εντός πραγµατικότητας, σαν φαντασία µέσα σε σύµβολα, έρχονται οι λέξεις να βάλουν σε τάξη, αλλά και να προκαλέσουν νέα αταξία στα σηµαίνοντά µας. 

«Άκου πώς ζούµε µε µια επαναλαµβανόµενη αναπνοή». 

Η διάφυλη σχέση δεν υπάρχει, µα κάπου υπάρχει φως. Έχουµε µια και µόνο ευθύνη: Πρέπει να απολαύσουµε αυτό που απολαµβάνουµε.