Για την επίλυση μιας κρίσης σε άλλες περιπτώσεις αρκούν διορθωτικές αλλαγές, ενώ σε άλλες απαιτούνται ρήξεις και μετασχηματισμοί. Τα μέσα επίλυσης μπορούν να λάβουν διαφορετικές μορφές: άλλοτε είναι ειρηνικά, άλλοτε οι μετακινήσεις είναι σταδιακές, συμβαίνουν μέσα από την παιδεία και την αλλαγή παραδείγματος, βιώνονται σε ένα συνεχές της ιστορίας και της εμπειρίας μας, ενώ άλλοτε οι επιθυμίες για αλλαγές οδηγούν σε ρήξεις (ενδεχομένως ακόμα και μέσω της βίας), σε ασυνέχειες και στην ανάγκη να κατασκευαστούν καινούργια πλαίσια στα οποία τα υποκείμενα μπορούν να ανελιχθούν προς μια νέα κατεύθυνση.
Είναι ιδιαίτερης αξίας η αισθητική και ηθική στάση μέσα από την οποία βιώνουμε τη συγκεκριμένη εμπειρία. Έτσι, έχει σημασία αν ένας διάλογος με πλουραλισμό και πολυφωνία αποτελεί την κεντρική επιλογή, αν δηλαδή υπάρχει μια ηθική της διαπραγμάτευσης και η καταφυγή στη δημιουργικότητα και τη φαντασία ή, απεναντίας, επιλέγεται η βία, ο πόλεμος και η κυριαρχία.
Μέσα από τους διαλόγους που δημοσιεύονται στο ανά χείρας βιβλίο, αναδύονται πολλά ερωτήματα αλλά και οπτικές και κατευθύνσεις σχετικά με το πού χρειάζεται να εστιάσουμε στην προσπάθειά μας να παραμείνουμε ανοιχτοί και σε σύνδεση με τον άλλο, δίχως να δημιουργούμε ψυχικά ή και φυσικά κάστρα που μας απομονώνουν και αυξάνουν την αίσθηση της μοναξιάς, δημιουργώντας έτσι απειλές, σε αντίθεση με την επιδίωξή μας να παραμείνουμε ασφαλείς.
