Χρόνοι θανάτου, αιώνες θανάτου
συνωστίζονται μπροστά μας.
Οι νεκροί δεξιώνονται τους ζωντανούς
κι εμείς βιώνουμε τις χιλιετίες της νεκυίας.
Είναι τόσο πυκνός αυτός ο κόσμος
που δεν έχει χώρο να κινηθείς,
μήτε να αναπνεύσεις.
Περπατούμε πάνω από χιλιόχρονους τάφους
που έκλεισαν μέσα τους τόσους και τόσους
που ήταν κάποτε άνθρωποι.
Όμως η μέρα είναι ηλιόλουστη.
Ένα φως διαχρονικό που αντιμάχεται
από κτίσεως κόσμου τον θάνατο
απλώνεται παντού.
Μεταμορφώνεται η θλίψη του τοπίου
κι η σκέψη του θανάτου
γίνεται στοχασμός για τη ζωή, μια νότα
που παίζει διαρκώς με την αιωνιότητα.
