«Η Βαλέρια τινάχτηκε από το ύψωμα σαν ελατήριο και ξανάρχισε το περπάτημα. Γρήγορο και έντονο περπάτημα αυτή τη φορά. Το μυαλό της ή καλύτερα η ίδια η ύπαρξή της έτρεχε με μεγάλες ταχύτητες. Οι σκέψεις της έμοιαζαν να την προσπερνάνε και να ασθμαίνει για να τις προλάβει ή και να τις προσπεράσει λίγο αργότερα αυτή. Όλα άρχισαν να αποκτούν μία ταχύτητα και, καθώς έτρεχε, σχεδόν μαζί της έτρεχαν και τα περιστατικά, οι διαπιστώσεις και το τοπίο. Είχε ένα σοβαρότατο πρόβλημα να λύσει, τώρα που τελείωνε τις σπουδές της. Μα, φυσικά, ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, που δεν αφορούσε τους άλλους αλλά τον ίδιο της τον εαυτό. Το πρόβλημα ήταν το ποια θα ήθελε να είναι η ζωή της! Όλα τα επιμέρους φαντάζουν απλές αστειότητες. Πρόσωπα, γεγονότα, σκέψεις, περιστατικά, επάγγελμα, φίλοι, έρωτες, όλα δευτερεύοντα, όλα δίχως κανένα νόημα, όλα θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη ζωή σε ένα τίποτε ή και έναν ακατάπαυστο εφιάλτη, αν προηγουμένως δεν ήξερες ποια θέλεις να είναι η ζωή σου και ποιος θέλεις να είσαι εσύ μέσα σε αυτή τη ζωή. Ορίστε ένα ζήτημα μεγατόνων, που ήταν, απ’ όσο φαίνεται, αυτό που εδώ και καιρό την απασχολούσε και το οποίο έπρεπε, αν όχι να επιλύσει εδώ και τώρα, πράγμα που οπωσδήποτε δεν μπορούσε έτσι απλά να συμβεί, να αρχίσει να συνειδητοποιεί και να εξετάζει με όλη την απαραίτητη υπευθυνότητα και προσοχή, αλλά και με το δέος που προκαλούν αυτές οι υποθέσεις».