Αναγνώστη εσύ, συνένοχε και κριτή, κατάδυση αποτόλμησε στων Αβέβαιων Στίχων το βυθό.
Κι όταν στην επιφάνεια και πάλι αναδυθείς, ίσως
το θλιμμένο σου δωμάτιο για πάντα εγκαταλείψεις.
Σκέψου! Ένα πρωτόγονο, πανέμορφο πρωινό, φωτισμένο απ` της Ελπίδας την ακτινοβόλα λάμψη,
θ` αφήσεις πίσω σου τους ανώνυμους δρόμους
με τα ξενυχτισμένα αυτοκίνητα, τ` ανέκφραστα πρόσωπα, που χάνονται μόλις το φως
της πραγματικότητας τ` αντικρύσει.
Θα παραδοθείς στην άφατη χαρά του ανθρώπου,
που ρίχνει πίσω του τον ίσκιο του παρελθόντος
και σκαρφαλώνει στην ανεμόσκαλα του μπάρκου,
που σαλπάρει για μακριά. Εκεί, αιμοκάθαρση
θα κάνεις μ` αίμα νεανικό και λεύτερο αέρα
θαλασσινό θ` ανασάνεις.
Θα συλλογιέσαι ανέμελα, πως το ταξίδι ποτέ
δεν τελειώνει και καθισμένος ηδονικά στου κόσμου κάποιο μπαλκόνι θ` απολαμβάνεις της νύχτας
το τραγικό μεγαλείο που πέρασε, το χαμόγελο της νιας Ελπίδας που έρχεται. Ο ερχομός μιας δροσάτης αυγής, βάζει τέρμα στην ασύνορη νύχτα.
Σκέψου όμως, πόσες αθώες σάρκες το υνί του πόνου αδιάφορα ξεσκίζει, πόσα έκπληκτα μάτια δεν
θ` ατενίσουν ξανά του ήλιου τη θωριά.
Σίγουρα, αναγνώστη, Οι Αβέβαιοι Στίχοι κάποιο σπόρο θα έχουν διασώσει απ` τις στάχτες των ονείρων
κι αυτός, ίσως κάποτε ανθίσει σε παρτέρι
ξεχασμένης αυλής.