Στα ξέφωτα του µοναχιώτη γράφτηκε τούτο το βιβλίο. Τόπος αυτός που µένει γόνιµος για τις περπατησιές των άγρυπνων. Αφότου οι άνθρωποι µετοίκησαν στο νέο άστυ, των ηλεκτρονικών ψηφίων και των οπτικοακουστικών συστηµάτων, καθόλου δεν κατάλαβαν ότι µέσα στον ορυµαγδό, λάτρεψαν τ’ ολόγραµµα γκρεµίζοντας το αρχέτυπο. Στον νεόκοπο κόσµο, οι µικροί έγιναν µεγάλοι κι οι µεγάλοι χάθηκαν µπροστά από τα είδωλα της ψευδοηθικής. Το άτοµο µίκρυνε κι αυτό, αφήνοντας χώρο για τις µάζες του θνησιγενούς ενεστώτα. Κι έτσι, κάτω από τις θολές εικόνες των οµοιωµάτων, ένας καταπνιγόµενος λυγµός αντηχεί στο βάραθρο της αµετροέπειας. Αν ο σταυρωτικός βίος της ζωής είναι η νοµοτέλεια, η αναστάσιµη οδός είναι η µακροθυµία· κι ο Λόγος γεννήθηκε στο παραπέτασµα της ελπίδας.
