Μετά από την επιτυχημένη πρώτη εμφάνισή της στην πεζογραφία με τη συλλογή μικρών πεζών «Όζα ροζ» (Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2015), που επαινέθηκε από την κριτική, αγαπήθηκε από το απαιτητικό αναγνωστικό κοινό και συζητήθηκε πολύ (γι’ αυτό και ανατυπώθηκε το 2017), η Καίτη Στεφανάκη επανέρχεται με νέο βιβλίο πεζογραφίας, το οποίο μόλις κυκλοφορήθηκε από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου.

Τιτλοφορείται «Στις άκριες γυναικείων χωραφιών» και περιέχει και πάλι σχετικά σύντομες αφηγήσεις, που και αυτή τη φορά δεν πειθαρχούν στην κλασική φόρμα του διηγήματος με τη γραμμική αφήγηση αλλά κλίνουν προς αυτό που ο Γιώργος Ιωάννου πρώτος ονόμασε «μικρά πεζά».

Παρότι κάθε ιστορία του βιβλίου μπορεί να διαβαστεί και να λειτουργήσει αυτόνομα, στο σύνολό τους τα μικρά πεζά του βιβλίου μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν (εξαιτίας της κοινής θεματικής τους) κεφάλαια μιας πολύπτυχης νουβέλας.

Μέσα από μισοβιωμένα παραμύθια, ένα θηλυκό παιδί μεταμορφώνεται συνεχώς και μεταμορφώνει ό,τι αντιλαμβάνεται γύρω του σε υπερρεαλιστικές παραβολές. Συναντά τον Μέγα Αρχειοθέτη των Λαθών, τον τρυφερό Καλλιεργητή των Τύψεων και ενοχών ή πηγαίνει στο Καρναβάλι των `Ονείρων και Ταλέντων που ξεχάστηκαν. Πότε πότε αφηγείται ιστορίες στην Κυρά του Κάτω Κόσμου, Άλλοτε πάλι συντροφεύει εκείνον τον Λουκιανό από τα Σαμόσατα, Μα μέσα από όλα αυτά ψάχνει να καταλάβει το ανθρώπινο, το γυναικείο και το ανδρικό, το σχετίζεσθαι, το ζειν και το θνήσκειν.

Όπως γράφει η Στεφανάκη στο «Υστερόγραφο» του βιβλίου, «Νησίδες έγιναν τα θραύσματα, σπαράγματα ζωής, πραγματικής ή επινοημένης, πατήματα για να ακροβατώ. Συμφιλιώνομαι με την αποσπασματικότητα του λόγου μου, με την αλήθεια που ποτέ δεν είναι μία. Παρηγοριά η πολλαπλή εκδοχή των πάντων. Ρευστές οι λέξεις με παρασύρουν στον ωκεανό του χρόνου».