Πού πρέπει να αναζητήσουμε τις διανοητικές και αξιακές ρίζες του πολιτικού εθνικολαϊκισμού που περιοδικά επανέρχεται στην επικαιρότητα; Άραγε, υπάρχει μία αφετηρία, μία απαρχή την οποία μπορούμε να θεωρήσουμε ως το εναρκτήριο λάκτισμα της κυριαρχίας αυτού του φαινομένου;
Στον ανά χείρας τόμο, ο Ανδρέας Πανταζόπουλος «δείχνει» το πολιτισμικό κίνημα του δημοτικισμού, αλλά και την λεγόμενη «γενιά του ’30» ως βασικούς πολιτισμικούς επεξεργαστές και φορείς ενός διανοητικού και πολιτισμικού εθνικολαϊκού πνεύματος που επιτρέπει στους πολιτικούς διαχειριστές του φαινομένου να αρδεύουν από αυτό και να νομιμοποιούνται μέσω αυτού.
Ο συγγραφέας αναζητεί, εντοπίζει και αναδεικνύει γνωστά και άγνωστα κείμενα των Γ. Ψυχάρη, Κ. Παλαμά, Αλ. Παπαδιαμάντη, Π. Γιαννόπουλου, Ι. Δραγούμη, Γ. Θεοτοκά, Γ. Σεφέρη, Οδ. Ελύτη και Γ. Ρίτσου, που έχουν επίκεντρό τους τον «λαό» και την «εθνική» του ταυτότητα, ανατέμνοντας την πολιτισμική εθνικολαϊκή συνθήκη που αυτοί εγκαθιδρύουν. Και η οποία βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με την πολιτισμική και πολιτική νεωτερικότητα.
