Αν ως παράσταση θεωρήσουμε την «ποιητική της μνημοσύνης», αφού σ’ αυτή συνενώνονται δημιουργικά η μνήμη του συγγραφέα με τη μνήμη του ηθοποιού και η μνήμη του θεατή με τη μνήμη της κοινωνίας, τότε το θέατρο μπορεί να αποκληθεί «τέχνη της μνήμης», του αναστοχασμού και της επαναληπτικής εμφάνισης του παρελθόντος στο παρόν, άρα της χρονούμενης παρουσίας ενός αχρονικού παρελθόντος, δια της οποίας η πολιτισμική μνήμη (ως συλλογικό προϊόν), εγκιβωτίζεται στην ατομική μνήμη του θεατή (ως υποκειμενικό δημιούργημα) με καθολική αναφορά. Κατ’ αυτό τον τρόπο το θέατρο μετατρέπεται σε μια «τελετή ανάμνησης και αναπαραγωγής του παρελθόντος, πράξη συλλογής και συγκόλλησης στοιχείων αυτού, με τα οποία ταυτόχρονα επιχειρείται να επιβληθεί μια ερμηνεία του, να διαμορφωθεί η συνείδηση του θεατή και δι’ αυτών να σχεδιασθεί μια πολιτισμική ταυτότητα»
Οι σκέψεις αυτές αποτελούν τον πυρήνα του Συνεδρίου «Ο Χρόνος στο Θέατρο. Θεατρική Μνήμη ενός Άχρονου Παρόντος» και των αντίστοιχων πρακτικών του παρόντος τόμου, τα οποία αναφέρονται στον τον χρόνο του θεατή και τον κειμενικά εγγεγραμμένο χρόνο, τον ωρολογιακά μετρήσιμο χρόνο, σε συνάρτηση προς τον σκηνικά εμφανιζόμενο χρόνο της παράστασης, αλλά και τον χρόνο στο αρχαίο δράμα και στο σύγχρονο θέατρο, τον χρόνο του παιδιού θεατή, σε αντιδιαστολή προς αυτόν του ενήλικα και την a posteriori ιχνηλάτηση των εντυπώσεων, αναμνήσεων και βιωμάτων που προκαλούνται από τη συμμετοχή της θεώσας συνείδησης στο σκηνικά προσφερόμενο θέαμα.
